Bilden av pappa, Thelma Asdisardóttir და Gerđur Kristnÿ

როცა ამ თემის გარშემო რაიმე ფილმს ვუყურებ მაინც მსუბუქად ვღებულობ, ფილმია ბოლოსდაბოლოს. მაგრამ როცა ავტობიუგრაფიული წიგნი წავიკითხე ძალიან ცუდად გავხდი. იმდენად ცუდად რომ ადამიანის მოკვლის სურვილი გამიჩნდა.

წიგნის ისლანდიელი ავტორი Thelma Asdisardóttir , მოგვითხრობს მისი ოჯახის ისტორიას, ისტორიას სადაც 5 მცირეწლოვანი გოგონა საშინელ სიტუაციაში ცხოვრობს და იზრდება. მამა პედოფილი, ლოთი და მოძალადე დედაზე და შვილებზე. დედა - დაბეჩავებული მსხვერპლი რომელსაც ხმის ამოღებაც კი არ შეუძლია რათა თავისი შვილები დაიცვას მამისაგან რომელიც მათ ყიდის სხვადასხვა პედოფილებზე.

წიგნს რომ ვკითხულობდი დედაზე გამიჩნდა საშინელი აგრესია, კი მაგრამ როგორ არ აკეთებს არაფერს როცა ხედავს რომ მამა არასრულწლოვან შვილებზე ძალადობს, აძალებს მათ სხვადასხვა ნარკოტიკული ნივთიერებები მიიღონ და და ყიდის მათ სხეულებს იმისათვის რომ ნარკოტიკები და სასმელი იყოდის? რატომ არ იღებს ხმას დედა როცა ხედავს რომ მამა თავად შვილებთან ახდენს სექსუალურ კავშირს?! რატომ არ წავა და წაიყვანს შვილებს იმ ჯოჯოხეთური ყვითელი სახლიდან?! არ მესმოდა და პასუხი ახლაც არ მაქვს. თავად წიგნის ავტორიც ამბობს რომ როცა გაიზარდა ეს კითვები უტრიალებდა თავში, მაგრამ მხოლოდ მოგვიანებით მიხვდა რომ დედა იმდენად დაბეჩავებული, იმდენად გაუბედურებული ადამიანი იყო რომ გადაწყვეტილების მიღება არ შეეძლო. თავად აპატია დედას.

სოციუმი - თითქოს კი ხვდებიან რაღაცას, რომ ოჯახში მთლად კარგად ვერ არის სიტუაცია, მაგრამ ბავშვები იმდენად მოწესრიგებულნი დადიან, იმდენად ცდილობენ რომ ჩანდნენ ნორმალურები ვერ ხვდებიან რომ ასეთ საშინელებას შეიძლება ქონდეს ადგილი. რაღაც მომენტებში თითქოს კი ჟონავს ინფორმაცია, მაგრამ არავინ არაფერს აკეთებს იმისათვის რომ გამოიძიონ სიტუაცია. როგორც ჩანს უფრო ადვილია პოლიციას დაუკავშირდე როცა სახლიდან ხმამაღალი მუსიკის ტონები გამოდის, ვიდრე როცა პედოფილიის ეჭვია.

კიდევ ემოციების ქვეშ ვარ, ნეტა არ წამეკითხა ეს წიგნი.