Ann Heberlein - Jag vill inte dö, jag vill bara inte leva

ენ ჰებერლეინის - "მე არ მინდა სიკვდილი, მე უბრალოდ სიცოცხლე არ მინდა" წიგნთა იმ კატეგორიას განეკუთვნება რომელიც ძააალიან, ძალიან მძიმედ იკითხება. იმიტომ კი არა რომ ჩახლართული ფილოსოფიური ტექსტებია, ან კიდევ ტერმინოლოგიაა რთული, არა ამ მხრივ წიგნი არაა ძნელი, მისი სიძნელე მხოლოდ ერთ რამეშია - ემოციები, ფიქრები, განცდები.

წიგნის ავტორი საკუთარი ავადმყოფობის ისტორიაზე მოგვითხრობს. დაწვრილებით წერს ყოველდღიურ ემოციებსა თუ ფიქრებზე, სურვილზე გამოეთხოვოს სიცოცხლეს. ენი წარმატებული ძალიან ძლიერი ქალია და მისი სიძლიერე ცხოვრების ყველა სფეროში გამოიხატება. ის არის პროფესიონალი რომელსაც შეუძლია ტელეფონით ინტერვიუს მიცეს მაშინ როცა მანქანას დიდი სიჩქარით მართავს და ოცნებობს რომ შემთხვევით ავარია გააკეთოს.

როგორც ზემოთ დავწერე, ენი წარმატებული ქალია და გარშემო ბევრი ადამიანი ახვევია. ყავს ოჯახი, სამი შვილი, თითქოს მეგობრებიც მაგრამ რაღაცნაირად მაინც სულ მარტოა, იმდენად მძიმეა რომ ლაპარაკიც არ შეუძლია, და სხვას კი ალბათ მისი მოსმენა უჭირს.

პ.ს.წიგნი ძალიან საინტერესოა, მაგრამ სამწუხაროდ ენი არ მოგვითხრობს მისი დაავადების მეორე მხარეზე რომელიც მე პირადად ბევრად მიმზიდველად მიმაჩნია ვიდრე სუიციდური ფიქრებია.

სოლვეიგ იოჰანსონის - "ხიდი არ გახდა დასასრული"

სოლვეიგ იოჰანსონის - "ხიდი არ გახდა დასასრული" თვალის დახამხამებაში შემომეკითხა. დასვენებებზე, ტრანსპორტში და აბაზნაში ისე სწრაფად ჩაილია ყველა ფურცელი რომ ბოლოს უკმაყოფილების გრძნობა დამრჩა - ცოტა უნდა გამომეზოგა წიგნი.

წინა წიგნების მსგავსად, ესეც ავტობიოგრაფიული წიგნია. სოვეიგი არის პაციენტი რომელიც ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში მოხვდება არ შემდგარი თვითმკვლელობის შემდეგ. თუმცა როგორც სოვეიგი ამბობს მისი მიზანი თვითმკვლელობა არც ყოფილა, მას მხოლოდ უნდოდა საშინელი ფიქრებისაგან განთავისუფლებულიყო. საბოლოოდ კი თავი ფსიქიატრიულ საავადმყოფოში ამოყო, მისი მდგომარეობა იმდენად ძლიერი იყო, რომ ის რამოდეიმე თვე დატოვეს კიდეც.

გამოჯანმრთელბა ნელ ნელა მიდიოდა, ბოლოს ECT -იც კი სცადეს და სოვეიგიც ნელ ნელა გამოკეთების გზას დაადგა, მაგრამ სამწუხაროდ მეორე უკიდურესობაში - მანიურ ფაზაში გადავარდა. მას არ ესმოდა სავადმყოფოს პერსონალი რატომ არ იყო კმაყოფილი მისი გამოჯანმრთელებით, მაშინ როცა სოლვეიგი ასე სასწაულად კარგად გრძნობდა თავს, იმდენად კარგად რომ ეგონა ყველაფრის გაკეთება შეეძლო.

ჩემი აზრით ეს წიგნი კარგად ასახავს 90-იან წლებში ფსიქიატრიული საავადმყოფოების ზოგად სახეს შვედეთში. სოვეიგს არც კი უთრხრეს რომ მას ბიპოლარული აშლილობა ჰქონდა და ყველა ამიტომ იყო შეწუხებული მისი "გამოჯანმრთელებით". ეს და ძალიან ბევრი სხვა პრობლემა დაწვრილებითაა განხილული წიგნში, ასევე ძალიან საინტერესოა იმის წაკითხვა თუ როგორ ხედავს სამყაროს მანიდეპრესიული ადამიანი დაავადების სხვადასხვა ფაზაში.

Schizofren eller trakasserad - ერთი ფსიქიკურად ავადმყოფი ადამიანის დღიური

Schizofren eller trakasserad - "შიზოფრენი თუ შევიწროვებული" სულ შემთხვევით ვიპოვე უნივერსიტეტის ბიბლიოთეკაში. ავტორი შეიზოფრენით არის დაავადებული აგერ უკვე მეოცე წელია და ამ წიგნით თავისი დაავადების სულ სხვა მხარიდან ჩვენებას შეეცადა.

მაცი მუსიკაში პერსპექტიულ ახალგაზრდად ითვლებოდა, წერდა მუსიკას უკრავდა სხვადასხვა ჯაზ კლუბებში, ყავდა მეგობრები, მუშაობდა და საკუთარ თავს მშვენივრად ინახავდა. მის დიდ ინტერესს ოკულტიზმი და მაგია წარმოადგენდა და როგორც წიგნიდან ვხვდები შიზოფრენიის პირველი ნიშნები სწორედ ოკულტიზმის პრაქტიკის დროს ჩნდება. ასევე ამ პერიოდიდან ჩნდება მისი რწმენა რომ მას ავიწროებენ, რომ მას "ჯადო გაუკეთეს".

მაცის შიზოფრენიის ისტროია არის კლასიკური ისტორია რომელსაც ნებისმიერ სახემძღვანელოში შეხვდებით. თითქმის ყველა სიმპტომია სახეზე- სმენითი, ვიზუალური, ტაქტილური ჰალუცინაციები, პარანოიდული ფიქრები და ა.შ. ისევე როგორც ყველა ადამიანი ვისაც ეს დაავადება აქვს ფიქრობს რომ ის ავად არაა. ხმების ცუდად მოქცევა რომ არა, მშვენივრად გაართმევდა თავს ყოველდღიურ ცხოვრებას, მაგრამ აბა მითხარით როგორ უნდა იმუშაო როცა ხმები დაუსრულებლად ჩხუბობენ? ყოველ ღამე აღვიძებენ და ჩხუბობენ, აჩვენებენ სხვადასხვა ეროტიკულ სურათებს და ა.შ. ?

ის თუ როგორ გადმოსცემს მაცი თავის განცდებს ძალიან საინტერესოა, მაგრამ ბევრად საინტერესოა საზოგადოება როგორ ღებულობს მას, რა ხდება სამედიცინო სფეროში რომელთანაც მაცს მხოლოდ ფორმაული შეხება აქვს - წამლების გამოწერა და მიღება, ეს წამლები კი საერთოდ არ ეხმარებიან. ავტორი ძალიან პრობლემურ და დამაფიქრებელ მომენტებს განიხილავს და კარგი იქნება ეს ან მსგავი წიგნები წაიკითოს ყველამ ვისაც შეხება აქვს ამ სფეროსთან.

ემა ჰამბერგის - Brunstkalendern

ჩემმა ქმარმა ამ წიგნის მიმოხილვა რომ წაიკითხა მხოლოდ ერთი კომენტარი გააკეთა - BORING! ეგრევე მივხდი რომ ჩემთვის რარაც საინტერესოს წააწყდა, წიგნი ბიბლიოთეკაში არ დავაბრუნე დავიწყე კითხვა. Brunstkalendern - ისეთი კატეგორიის წიგნია ქალების რომანს რომ ეძახიან. ისტორია სამი დის ცხოვრებაზეა რომლებსაც თითქოს ყველაფერი აქვთ მაგრამ ამავდროულად ძალიან უბედურები არიან.

ლენა, 34 წლის - ცხოვრობს სოფელში, ყავს ოთხი ბავშვი, ბევრი კურდრელი, კატა და ძაღლი, ქმარი რომელიც დილის ექვსი საათდიდან ღამის 10 საათამედ მუშაობს. ლენა ნერვიული აშლილობის ზღვარზეა და ჩვლილებების გაკეთებაა საჭირო, თორემ შეიძლება თავი მოიკლას ან სახლი დაწვას.

ოსა, 37 წლის, გახდა მილიონერი მის მიერ შემქნილი პროგრამების წყალობით. ის და მისი ქმარი ადამი ცხოვრობენ სტოკჰოლმის ცენტრში ძალიან დიდი ბინაში. ოსა თითქოს ბედნიერი უნდა იყოს, ქავს მოსიყვარულე ქმარი, საყვარელი სამუშაო, ბევრი ფული მაგრამ სინამდვილეში ის ძალიან უბედურია რადგან არ ყავს ბავშვი.

მარი, 42 წლის, არის შეფი ერთ-ერთ ბარში. უყვარს როკ მუსიკა, ცხოვრობს მარტო ერთგულ როტვეილერ ოტოსთან ერთად. კმაყოფილი იყო თავისი ცხოვრებით მანამ სანამ მამა არ გარდაეცვალა.

მამის გარდაცვალება გადამწყვეტი მომენტი ხდება სამივე დის ცხოვრებაში. თუ როგორ და რატომ არ გავაგრძელებ იმიტომ რომ წიგნის წაკითხვის მოტივაცია არ დაგიკარგოთ :)