დიდი ხანია ბიოგრაფიული წიგნების კითხვა ჩემი ჰობი გახდა, წიგნის შერჩევისას მხოლოდ ერთი კრიტერიუმი მაქვს - წიგნის ავტორს უნდა ქონდეს სერიოზული ფსიქიკური ან ფიზიკური დაავადება.დღესაც გთავაზობთ წიგნს რომელიც ამ კრიტერიუმს აკმაყოფილებს - Белое на чёрном - Рубен Гальего. წიგნი ქართულად გამომცემლობა დიოგენეს მიერ არის დაბეჭდილი და ყიდვა თუ გინდათ შეიძენთ სახელით "თეთრით შავზე", მაგრამ სანამ მის წაკითხვას გადაწყვიტავთ დაფიქრდით ხართ კი ფსიქოლოგიურად მზად წაიკითხოთ რეალური საშინელება რომელიც საშინელებათა ფილმებზე უარესია?!
" Когда я был совсем маленьким, я мечтал о маме, мечтал лет до шести. Потом я понял, вернее, мне объяснили, что моя мама – черножопая сука, которая бросила меня. Мне неприятно писать такое, но мне объясняли именно в этих терминах." რუბენის მშობლები საბჭითა კავშირში სწავლობდნენ, მათ შეეძინათ ბიჭი რომელსაც ცერებრალური დამბლა ქონდა. წლების განმავლობაში რუბენი იცვლდა ბავშვთა სახლებს, საავადმყოფოებს, მოხუცებულთა თავშესაფარშიც კი იყო მაგრამ რად უჯდებოდა მას ეს ყევლაფერი - " Я – герой. Быть героем легко. Если у тебя нет рук или ног – ты герой или покойник. Если у тебя нет родителей – надейся на свои руки и ноги. И будь героем. Если у тебя нет ни рук, ни ног, а ты к тому же ухитрился появиться на свет сиротой, – все. Ты обречен быть героем до конца своих дней. Или сдохнуть. Я герой. У меня просто нет другого выхода".
საშინლად მძიმე წიგნია რომელიც პირველივე ფურცლებიდან საშინელ დეპრესიაში აგდებს მკითხველს. ავტორი პირდაპირ მოგვითხრობს თუ რა მდგომარეობაში იყვნენ ბავშვები ბავშვთა სახლებში და განსაკუთრებით ისინი ვისაც მუდმივი ასისტენტობა სჭირდებოდა, თუ როგორ გულქვად ექცეოდნენ მათ მომვლელები, მასწავლებლები და ა.შ. და რომ არა თავად ბავშვების ერთმანეთის მიმართ მხარდაჭერა, ბევრი მათგანი ალბათ ვერც კი გაართმევდა თავს ყოველდღიურობას - "Уйди от меня, сука, тварь. Ты русская. Я тебя ненавижу. Я всех русских ненавижу. Фашисты, сволочи. Укольчик? Давай сюда укол, только не такой, а настоящий, чтобы умереть навсегда. Я – черножопый, вы – русские. Тогда убейте меня и не мучайте. Вам даже яда для меня жалко. Вы хуже фашистов. Фашисты всех инвалидов убивали, а вы издеваетесь..."
ყველაზე მეტად რამაც ცუდად გამხადა იყო ის რომ ამ ბავშვებზე ხელი ქონდათ აღებული ყველას, ისინი იყვნენ ერის და ქვეყნის სირცხვილი. დაბადებიდანვე ისინი ითლებოდნენ დებილებად, გონებაჩლუნგებად და არაფრის მაქნისებად. არავინ ცდილობდა მათ მხარში ამოდგომას და დახმარებას. ღმერთის იმედზე იყვნენ, იმ ღმერთის რომელზე საუბარიც კი აკრძალული იყო :(
ერთხელ დავაპირე წაკითხვა, მაგრამ სამაგისო განწყობა არ მქონდა და დავანებე თავი. ცუდად აღქმას შესაბამის განწყობას დავუცადო მირჩევია. წასაკითხ წიგნთა სიაში კი ნამდვილად დგას :)
ReplyDeleteნამდვილად ღირს მისი წაკითხვა!
ReplyDeleteღირს ამის წაკითხვა ძაან მაინტერესებს :)))
ReplyDelete