რითი არის ეს წიგნი საინტერესო? თუ თქვენ ეძებთ საინტერესო ინფორმაციას გეიშების აღზრდისა და ფსიქოლოგიის შესახებ, მაშინ ეს წიგნი არ გამოგადგებათ, მაგრამ თუ თქვენ გაინტერესებთ იაპონიის საზოგადოებივი წყობა ამრეკია იაპონიის ომამადე და მას შემდეგ მაშინ ფრიად საინტერესო წყაროს აღმოაჩენთ ამ წიგნის სახით.
კიჰარუ რომელიც ერთადერთი შვიალია მდიდარი იაპონელი ექიმების ოჯახში გადაწყვიტავს გახდეს გეიშა. გოგონა ძალიან მონდომებულია, ძალიან მიზანსწრაფული და რეალურად ძლიან განსხვავდება სხვა გეიშებისაგან. სხვა გეიშებისაგან განსხვავებით კიჰარუ სწავლობს ინგლისურს, იცის რა რომ ამით უფორ მეტი კლიენტს ასიამოვნებს და მოუყვება იაპონური ტრადიციების შესახებ. ამ წიგნით კიჰარუ ანგრევს სტერეოტიპს რომ გეიშები არიან მსუბუქი ყოფაქცევის ქალები.
ომის დაწყებამდე კიჰარუს დაიბარებენ მილიციაში და შპიონობას შესთავაზებენ. ამაყი გოგო უარს ამბობს გეიშობაზე, თხოვდება და დიპლომატ ქმართან ერთად მიემგზავრება ინდოეთში. ისინი უკან ბრუნდებიან ომამდე რამოდენიმე თვით ადრე. მის ქმარს კვლავ იწვევენ სხვა ქვეყანაში და კიჰარუ ახალდაბადებულ ბავშვთან მის დედასა და ბებიასთან ერთად პირისპირ რჩება სისხლიანი რეალობის წინაშე.
კიჰარუ, ცნობილი გეიშა შიმბაშიდან ყველაფერს აკეთებს იმისათვის რომ შეინახოს ოჯახი, მუშაობს მიწაზე, ქსოვს, ეხმარება სოფლის ქალებს. ომის დამათავრების შემდეგ კი მიდის ტოკიოში სადაც თავისი სრულყოფილი ინგლისურის წყალობით იწყებს მუშაობას ამერიკელებტან. სადაც არ უნდა წავიდეს, რაც არ უნდა გაკეთოს მას ყველგან მიჰყვება შტამპი რომ ის იყო გეიშა. ამიტომ ბევრი ფიქრის გარეშე მოიეცემა თუ არა შანსი მიდის ამერიკაში და იქ რჩება კიდეც.
”ერთი გეიშას ცხოვრება” რეალურად უფრო მშრალი წიგნი აღმოჩნდა. კიჰარუ ბევრს ლაპარაკობს ვის შეხვდა, ასახელებს ადამიანებს დიდი მადლობას უხდის მათ დახმარებისათვის, მაგრამ რეალურად ეს მხოლოდ მშრალი ფაქტებია. როგორც ჭეშმაიტი გეიშა ის ძალიან ნაკლებად აჩვენებს საკუთარ გრნობებს და ასევე მცირე ფაქტებს იძლევა მისი ნაცნობი მაღალჩინოსნების შესახებ. თუმცა წიგნში ერთი ძალიან საინტერესო მომენტია - ომის შემდეგ იაპონიიის ასე ვთქვათ ამერიკანიზაცია. როგორ შემოდის ქვეყანაში ჯაზი, ბლუზი, როკენროლი. აღწერს მის რეაქციებს როცა ის პირველად მიდის სტრიპტიზ შოუზე ტოკიოში. კიჰარუ როგორც პრო ამრიკელი გეიშა დადებითად წარმოაჩენს ამერიკელებს, მათ ღირებულებებს და სადაც შეუძლია იქ აკრიტიკებს იაპონურ ტრადიციებს - კლასობრივ სხვაობებს. ასევე ძლიან საინტერესოა დამოკიდებულება დედა შვილს მიმართ. კიჰარუს დედა და ბებია რომლებიც ცდილობენ გაწურონ საწყალი გოგო და კიჰარუს საკუთარი შვილი რომელიც არ პატიობს დედას რომ ის იყო გეიშა.
რაც ყველაზე მეტად საგულისხომოა ამ წიგნში არის ერთი ადამიანის პიროვნული სიძლიერე. ყველაფერისდა მიუხედავად, გაჭირვება, სიმარტოვე, დღე და ღამ მუშაობა კიჰარუ მუდამ მხიარულია და ცდილობს დაეხმაროს ყველას. დაეხმაროს ისე როგორც შეუძლია.
